Weer thuis, oftewel: hoeveel paspoortcontroles en fouilleringen kun je hebben....

Tja, en dan zijn die drie weken zomaar weer om en zit je thuis in je luie stoel.
Vanaf Nepal/Kathmandu zijn we gisterenmiddag om half 4 naar Delhi teruggevlogen. Nog nooit zoiets meegemaakt. Voordat je überhaupt de luchthaven op mag moet je je e-ticket en paspoort laten zien. Eenmaal binnen wordt je koffer gescand en kun je je inchecken en de bagage afgeven. Natuurlijk weer je paspoort laten zien. Danloop je door enwordt je handbagage gecontroleerd en wordt je gefouilleerd. Dan naar de gate: nog een keer dat ritueel. Ben je eenmaal bij het vliegtuig: jazeker: nog een keer want de indiase bemanning doet het nog een dunnetjes over.
En dan heb ik het nog niet eens over de formulieren. Buiten het visum om binnen te komen, moet je bij vertrek weer een formulier invullen om het land te verlaten. Zit je in het vliegtuig naar Delhi: bingo, een formulier om India weer in te kunnen. Dan moet je je bedenken dat een groot deel van de Indiers en Nepalezen nog steeds analfabeet is ...
Afijn, gisterenavond rond 11 uur naar de luchthaven in Delhi. Natuurlijk ook hier weer een formulier om het land te kunnen verlaten..., je e-ticket om de luchthaven op te komen bla bla bla - zie Nepal hierboven. Echt, als iemand me naar mijn paspoort vraagt ga ik gillen

.
Bij één van de controles van de handbagage (oh ja, vergeten te vertellen, je moet bij alles labeltjes hebben en alles moet worden gestempeld - inclusief je boarding pas - die overigens ook nog zes keer wordt nagekeken door telkens 2 mensen tegelijk) moest mijn hele schoudertas overhoop want 'You have light in bag'. Nou had ik een zaklamp in mijn rugzak (want de electriciteit in Nepal valt om de haverklap uit) maar die was reeds afgestempeld - geen probleem zou je zeggen.

Nou, ik had toch bijna een probleem hoor, want ik bleek al de hele vakantie mijn zakmes in mijn tas te hebben (een slimme meid is op alles voorbereid tenslotte) en daar waren ze op uit. Gelukkig werd deze alleen maar in beslag genomen - wel weer aardig: de sleutelhanger die er aan hing mocht ik houden. Had ik helemaal niet meer aangedacht, die zit gewoon altijd in mijn tas. Hij is wel door ik weet niet hoeveel veiligheidscontroles over het hoofd gezien dus echt: petje af voor de dame in Delhi.

In Wenenmoesten we overstappen, maar daar gaat alles gelukkig minder bureaucratisch.

En zo zijn we dan weer thuis na een fantastische vakantie. India is niet uit te leggen. Het is vooralvéél. Veel mensen, veel auto's, veel lawaai, veel troep en viezigheid maar ook veel mooie mensen en mooie plekken. Onvoorstelbaar hoeblij de mensen van de laagste kastes zijn, en hoe gastvrij. Alle lof ook voor onzereisleidster Marieke, die alles super heeft geregeld.

India is een supertoffe ervaring, we hebben er van genoten!

Kathmandu-vallei

Gisterenmiddag zijn we in Kathmandu aangekomen. Onderweg hebben we nog twee plaatsen bekeken, o.a. een boeddistische stupa (tempel) in Swayumbhunath waarvan gezegd wordt dat het de oudste is. Hij is ook wel bekend als de 'apentempel' omdat er zoveel apen zijn.
De Kathmandu-vallei heeft drie grote steden, die praktisch aan één gesloten zijn en de hele vallei beslaan, o.a. Kathmandu (waar ons hotel is) en Bhaktapur. Het is er vol. En de vallei is in de vorm van een soepkop, dus alle smog etc. blijft er al snel hangen. Toch is het hier relaxter en minder vies op straat als in India. In Kathmandu hebben we Durbar Square bezocht, waar een aantal oude paleizen en tempels ligt. Ook het woonhuis van een zgn. levende godin. Dat is een meisje dat wordt gekozen uit een grote groep meisjes en ze wordt aanbeden als een godin. Ze is godin totdat ze bloedt en dan wordt er een nieuwe gekozen. Bizar gewoon. We hebben haar gezien, maar wat een poespas. Je mag haar trouwens niet fotograferen dus geen foto helaas. Het arme kind, je moet er niet aan denken. Daarna hebben we de stupa van Bouhanath bezocht. Die ligt midden in een woonwijk die ze Little Tibet noemen vanwege het grote aantal Tibetaanse vluchtelingen dat hier woont. Prachtig: je komt de hoek om en dan midden in zo'n wijk de stupa.
Daarna hebben we Pashupatinak bezocht. Dat is een crematieplaats. In tegenstelling tot Varanasi mag je de crematies hier wel fotograferen. Hoe bizar ook: een foto is terug te vinden in de fotoreeks van vandaag.
's middags hebben we gelunched in Bhaktapur gegaan. Dit plaatsje is grotendeels nog zoals het in de middeleeuwen was en staat in zijn geheel op de Werelderfgoedlijst. De film Little Buddha met Keannu Reeves is hier ook deels opgenomen. Een prachtige plek, maar inderdaad: middeleeuws en dat zijn de huizen van de mensen die hier wonen dan ook.

Inmiddels zijn we zo gewend aan hete temperaturen, dat we 28 graden in Kathmandu heerlijk koel vinden, maar ja: we hebben 38 tot 40 graden gehad. Kom maar op met die hittegolf in Holland, wij zijn vast voorbereid!

Vanavond het afscheidsdiner en dan morgen al weer de vlucht van Kathmandu naar Delhi. Tegen middernacht morgenavond vertrekt dan ons vliegtuig dat ons vanuit Delhi - via Wenen - weer naar Amsterdam terug brengt.

Een ritje op de olifant en een vrije dag in Pokhara

Nou, het bakje is op de olifant blijven zitten! We hebben op de olifant een 'wandeling' door de jungle gemaakt - en5 neushoorns gezien. Vooral de manier waarop de mahud de olifant 'stuurt' is fascinerend: met zijn voeten zit hij achter de oren - net op het zachtste deel in de dikke huid, en door duwen met zijn tenen stuurt hij de olifant. En zo voorzichtig als dat grote beest loopt - vooral als hij heuvel afloopt. Héél voorzichtig voetje voor voetje loopt ze naar beneden. Ze worden goed verzorgd: ze zijn niet mager, er wordt niet tegen ze geschreeuwd en ze krijgen alle tijd onderweg om te grazen of te drinken. Grappig was het duidelijke plezier waarmee Oli door de rivier liep te struinen toen we daar doorheen gingen - net een groot kind en we waren even bang dat we nat gespoten zouden worden. Na afloop van de tocht geef je dan de fooi voor de mahud aan de olifant die het met haar slurf aanpakt - en doorgeeft aan de mahud die boven op haar zit: zo schattig!

Gisteren zijn we in Pokhara aangekomen. Dat is wat toeristischer, maar voornamelijk met mensen die voor hiking/trekking komen. En dan heb je nog een groep vnl. wat wazige types die vergeten zijn of ze nou westers of aziatisch zijn

. Toch is het ook erg gezellig, meer restaurantjes en winkeltjes en een gezelllige drukte op straat: niet zo vol als in India.

Vandaag hebben we een vrije dag en we hadden ons er erg op verheugd om uit te kunnen slapen. Tja, en dan wordt je uit gewoonte spontaan om half zes wakker....en na nog een keer omdraaien om half 8. We hebben wat gewandeld en liggen nu aan de rand van het zwembad. Morgen gaan we door naar Kathmandu waar we twee dagen zijn. Dan terug naar Delhi en vandaar uit alweer de terugreis. We willen er nog niet aan denken!

Nepal: via Lumbini naar Chitwan

Na een hobbelige rit kwamen we eergisteren bij de Nepalese grens aan. Die grensovergang was wel de meest bijzondere die we ooit hadden. Omdat de Indiase bus met chauffeur niet in Nepal mag rijden, moesten we voor de grens uitstappen. De bagage werd op fietsriksja's geladen (daar vond een ware veldslag plaats, want die klus wilden ze allemaal wel...) en samen met de Nepalese gids wandelden we in optocht met de fietsriksja's door de chaos naar de Nepalese kant, waar de Nepalese bus met chauffeur al stond te wachten. Allemaal zonder paspoort, want onze reisleidster was op dat moment bij de douane om de visa te regelen. Je hebt dus een visum nodig, maar gaat de grens over zonder paspoort en dus zonder visum - die komen later met de reisleidster mee. Ik mis hier de aansluiting ...
De regio waar we nu zitten is wat welvarender dan de meeste andere regio's in Nepal. Wat meteen opviel is dat alles hier wat groener is en vooral: schoner! In India heb je het gevoel dat mensen continue op een vuilnisbelt leven,maar dat is hiertot nu toeanders. We hebben overnacht in de buurt van Lumbini - de geboorteplaats van Boeddha, en die plekhebben we gisterenochtend bezocht, waarna we verder reden naar het natuurpark van Chitwan, waar ik dit nu schrijf in de bloedhete middagzon . We verblijven hier in een zgn. jungle lodge, een eenvoudige kamer in een soort blokhut opeen jungle achtigterrein. Een schilderachtige plek maar ook vol met oerwoudgeluiden die deze stadsbewoners helemaal niet kennen. De wakeup calls hier zijn meestal dmv kloppen op je deur en ik was er op een bepaal moment vannacht van overtuigd dat er geklopt werd ... 'thank you - we are awake' riep ik nog maar toen we op ons klokje keken was het pas drie uur. Wisten wij veel dat er hier een soort specht zit die het kloppen op een deur nadoet! We werden vanochtend gewekt door het getrompetter van een olifant, hoe leuk is dat! (het hield overigens ook in dat we een hagedis boven het bed hadden en een knots van een kakkerlak in de badkamer - die gelukkig op zijn rug lag te spartelen maar even goed ...)
Vanochtend hebben we een kanotocht gemaakt door dejungle. Gelukkig (!) geen krokodillen gezien en we waren allebei blij dat we weer vaste grond onder onze voeten hadden. Daarna een olifanten fokkerijbezocht. Het kleinste olifantje was geboren op de dag datonze vakantie begon: 13 april - en wat een schatje. We hebben ook tweelingolifanten gezien, en dat schijnt erg zeldzaam te zijn. In de groep reizen ook twee tweelingzussen mee en die zijn natuurlijk op de foto gegaan et de tweeling olifanten.De olifanten worden er erg goed verzorgd. Vanmiddag gaan we op een olifant de jungle in, op zoek naar de eenhoornige neushoorn, en misschien dat we een tijger te zien krijgen. Ik kijk er erg naar uit, Willem maakt zich voornamelijk zorgen hoe 'ie in dat bakje komt dat op de rug van de olifant zit, en vooral of dat bakje blijft zitten waar het zit. Jullie horen het wel!

Varanasi

De busreis van Kajuraho naar Varanasi was best een beetje afzien - echt: ik zal nooit meer over de Hollandse weg klagen! Voordeel van 7 uur hobbelen over de Indiase wegen is voor mij dat ik onmiddelijk in slaap val - maar dat geluk had niet iedereen. De lunch was in de vorm van een picknick, inclusief 'natuurtoilet'. De lunch was echt aapjes kijken, alleen waren wij de aapjes en stond er een kring Indiase kinderen om ons heen om te kijken hoe we dat doen - en om te kijken of er wat overbleef natuurlijk.

Varanasi is over een lengte van 7 kilometer langs één oever van de rivier de Ganges gebouwd. De beste omschrijving is denk ik heksenketel - ongelooflijk. De Ganges is voor de Indiers een heilige rivier, alleen wordt ze naar Westerse maatstaven niet zo goed behandeld hoor, de oevers zijn ronduit vies: bergen afval drijven in het water.
Ze doen alles in die rivier: kleren wassen, eten wassen, zichzelf wassen, erin vissenmaar ook het riool komt er op uit en de crematieplaatsen zijn ook aan de rand van de rivier: alle overledenen worden eerst ondergedompeld in de Ganges voor ze op de brandstapels gelegd worden: een laatste slok heilig water voor de overledene. Van dichtbij foto's maken mag niet, maar met de boot kun je er gewoon langs varen, wat we ook gedaan hebben. Dat heeft op iedereen een grote indruk gemaakt. We hebben ook de 'aarti-ceremonie' meegemaakt, dat is de ceremonie waarmee iedere avond eer wordt bewezen aan de Ganges. Het is gebruikelijk daarbij je eigen boterlampje te water te laten en een wens te doen: Moeder Ganges (zoals ze haar noemen) zal die dan laten uitkomen.

We hebben ook een wandeling gemaakt door de oude binnenstad: zulke smalle steegjes hadden we niet eerder gezien.
De straten in India is echt iets bijzonders. Er zijn geen troittoirs, en als je mazzel hebt zijn de rijbanen gescheiden maar meestal niet. En dus lopen de voetgangers tussen de fietsriksja's, tuc tucs, scooters, motoren en auto's. De enige verkeersregels die we hebben ontdekt is dat a: iedereen links rijdt, en b: niet twijfel en gewoon gas geven!
En dan zou ik bijna nog de koeien vergeten. Inderdaad: die zijn heilig hier en er wordt zedaarom geen strobreed in de weg gelegd. Koe op de weg? jammer dan: als ze niet uit de weg gaan staat alles stil. We hebben er zelfs één midden in een sari winkel zien staan. En ze zijn lang niet allemaal even goedgehumeurd: verschillende mensen uit de groep hebben al een kopstoot gehad. En dan heb je nog mazzel als je er één treft die geen horens heeft.
En dan bedelaars, want die heb je hier in overvloed. Samen met de kinderen die op straat souvenirs verkopen kunnen die behoorlijk vasthoudend zijn. Wat voor ons dan weer lastig te begrijpen is, is dat we er veel gezien hebben die aan de ene kant bedelen, maar aan de andere kant een recent type smartphone blijken te hebben.... Ik weet het niet, je kent natuurlijk niet het hele verhaal maar het is lastig te snappen. Er wordt overigens heel veel reclame gemaakt waarin mensen worden opgeroepen om de kinderen naar school te sturen. De overheid steunt dat ook - in het dorpje dat we eerder deze reis bezochten subsidieert de overheid de hele school - boeken, uniforms, lunches en de kosten van het onderwijs zelf.

Morgen weer vroeg op - zoals veel dagen. Vanochtend spande de kroon hoor: 4 uur want een boottocht over de Ganges om de zon op te zien komen. De moeite waard hoor maar toch ...

Morgen rijden we naar de grens met Nepal. Vanaf morgenavond zijn we in Nepal voor bezoeken aan o.a. Chitwan (natuurpark), Lumbini (geboorteplaats Boeddha), en Kathmandu.

Kajuraho

De 20e kwamen we in de middag in Kajuraho aan. Een prachtig hotel. ´s avonds een dansvoorstelling bezocht. De volgende morgen hebben we de beroemde erotische tempels bezocht. Een complex tempels dat rond de 11e eeuw is gebouwd, een paar eeuwen is gebruikt, toen 300 jaar niet. Tijdens de Britse overheersing is het weer ontdekt en langzaam aan gerestaureerd. Ongeveer 80% is echter nog in originele staat. De afbeelden zijn onvoorstelbaar gedetailleerd ennuh ... inderdaad nogal expliciet. Als je dit gezien hebt hoef je de Kamasutra niet meer te lezen! Daarna hebben we een Jain tempel bezocht. De Jain religie is tegelijkertijd met het boedisme ontstaan en streeft het principe ´leven en laten leven´ wel erg ver na. Ze eten geen vlees, hebben doekjes voor de mond om geen insecten in te slikken, en zo te doden, en noem maar op. De fanatieke aanhangers gaan ook niet gekleed, gewoon in geboortekostuum.De tempels zijn heel verschillend dan die van boedisme en hindoeisme, veel soberder en serener. ´s middags is Willem aan de rand van het zwembad neergestreken en heb ik een Ajurvedische massage ondergaan in de buurt van het hotel. Echt een belevenis! Ik heb een massage gehad maar ook een speciale behandeling waarbij er olie op je voorhoofd wordt gedruppeld ... heel ontspannend! Ennuh Jolanda, ze behandelen hier gewoon op een massagetafel hoor, niks op de grond ... . En voor dat het van die tengere Indiase meisjes zijn ... zó sterk in hun handen!
Morgen hebben we een lange rit voor de boeg naarVaranas - maar daar kijken we dan ook echt naar uit. Varanasi is voor de Hindoe's een hele belangrijke stad en wordt bovendien de zijdehoofdstad genoemd. We zijn benieuwd!

Ochra

Om 8.15 namen we de trein op het station van Agra. Een belevenis op zich, zo'n station. Een mierenhoop, met natuurlijk een heleboel mensen, waarvan veel bedelaars. Na een rit van zo'n 2,5 uur met de trein en nog drie kwartier met de bus kwamen we aan bij ons hotel in Ochhra. Een prachtig hotel, koloniale stijl met een Indiase touch zeg maar. De kamers bleken niet klaar te zijn. Onze reisleidster zette iedereen van het hotel als een Akela bij de padvinders aan het werk. We hebben er met de groep vreselijke lol om gehad maar het liep zeker niet soepeltjes. Maar ach, je bent met vakantie dus wat maakt het uit. Voor ons was het de eerste keer dat we een groepsreis doen, maar tot nu toe vinden we het erg leuk. De groep is erg gezellig en we lachen heel wat af, vooral bij het ontbijt. Iedereen is inmiddels al ziek geweest dus je kunt je wel voorstellen waar de gesprekken over gaan , zeker 's ochtends wordt de status even doorgenomen

. Wij hebben gisteren (de dag dat we elkaar 25 jaar kenden) voor het grootste deel met de berrie berrie in bed doorgebracht. Ons diner bestond uit gekookte rijst met suiker en een colaatje. De ober kwam wel twee keer vragen of hij dat wel goed begrepen had! Vanmiddag hebben we een paar uur rustig aan gedaan, ik aan de rand van het zwembad en Willem in de koelte van de kamer. Daarna hebben we het paleis in Ochhra bezocht. Dat is 400 jaar geleden gebouwd, dat duurde 20 jaar. Vervolgens is het maar 1 nacht gebruikt en nu staat het daar maar. Onvoorstelbaar. De volgende ochtend hebben we, voordat wedoor reizen naar Kajuraho, twee dorpjes bezocht. Eén van de laagste kaste en één van de boerenkaste. Heel India is ingedeeld in kastes en mensen leven alleen samen met mensen van dezelfde kaste. Dat was echt een belevenis. Ook onvoorstelbaar, voor onze 'we zijn allemaal gelijk' mentaliteit. Als je aan de ene kant van de weg geboren bent, kom je nooit aan de andere kant terecht. Of je moet, zoals onze gids, een vrouw uit een hogere kaste treffen die met je wil trouwen. Maar je wilt niet weten wat voor moeilijkheden ze daar dan voor moeten trotseren.... Het viel ons overigens wel op dat in het dorpje van de laagste kaste het er veel vrolijker aan toe ging. De gids komt daar vandaan en hij besteedt een deel van wat hij verdientmet gidsen aan de ontwikkeling van het dorp. Hij leert de kinderen om niet te bedelen en stimuleert de mensen om souveniers te maken die ze dan weer verkopen. We werden vervolgens uitgenodigd bij zijn familie thuis want zijn broer was net getrouwd. We móesten de bruid komen bekijken. Onvoorstelbaar hoe gastvrij ze zijn, alle stoelen die ze hebben worden tevoorschijn gehaald en we werden getrakteerd op zoetigheden. Ontroerend!

Taj Mahal

Vanochtend waren we al vroeg uit de veren. Niet alleen vanwege het bezoek aan de Taj Mahal bij zonsopgang maar ook omdat we allebei inmiddels een innige verhouding met het kleinste kamertje hebben. Na de Taj Mahal hebben we het daarom rustig aan gedaan.

De Taj Mahal is prachtig, en zeker in het vroege ochtendlicht. Onvoorstelbaar dat het al zo lang staat en zo mooi gebleven is.Ze zeggen dat het bouwwerk bestand is tegen aardbevingen en overstromingen omdat het op een aantal waterbronnen gebouwd is. Die fungeren als een soort van 'kussen' dat alle schokken opvangt.
Morgen met de trein - hopelijk voelen we ons dan wat beter. In ieder geval toiletrollen mee en een plaatsje in de buurt van de toiletten opzoeken