Om 8.15 namen we de trein op het station van Agra. Een belevenis op zich, zo'n station. Een mierenhoop, met natuurlijk een heleboel mensen, waarvan veel bedelaars. Na een rit van zo'n 2,5 uur met de trein en nog drie kwartier met de bus kwamen we aan bij ons hotel in Ochhra. Een prachtig hotel, koloniale stijl met een Indiase touch zeg maar. De kamers bleken niet klaar te zijn. Onze reisleidster zette iedereen van het hotel als een Akela bij de padvinders aan het werk. We hebben er met de groep vreselijke lol om gehad maar het liep zeker niet soepeltjes. Maar ach, je bent met vakantie dus wat maakt het uit. Voor ons was het de eerste keer dat we een groepsreis doen, maar tot nu toe vinden we het erg leuk. De groep is erg gezellig en we lachen heel wat af, vooral bij het ontbijt. Iedereen is inmiddels al ziek geweest dus je kunt je wel voorstellen waar de gesprekken over gaan , zeker 's ochtends wordt de status even doorgenomen

. Wij hebben gisteren (de dag dat we elkaar 25 jaar kenden) voor het grootste deel met de berrie berrie in bed doorgebracht. Ons diner bestond uit gekookte rijst met suiker en een colaatje. De ober kwam wel twee keer vragen of hij dat wel goed begrepen had! Vanmiddag hebben we een paar uur rustig aan gedaan, ik aan de rand van het zwembad en Willem in de koelte van de kamer. Daarna hebben we het paleis in Ochhra bezocht. Dat is 400 jaar geleden gebouwd, dat duurde 20 jaar. Vervolgens is het maar 1 nacht gebruikt en nu staat het daar maar. Onvoorstelbaar. De volgende ochtend hebben we, voordat wedoor reizen naar Kajuraho, twee dorpjes bezocht. Eén van de laagste kaste en één van de boerenkaste. Heel India is ingedeeld in kastes en mensen leven alleen samen met mensen van dezelfde kaste. Dat was echt een belevenis. Ook onvoorstelbaar, voor onze 'we zijn allemaal gelijk' mentaliteit. Als je aan de ene kant van de weg geboren bent, kom je nooit aan de andere kant terecht. Of je moet, zoals onze gids, een vrouw uit een hogere kaste treffen die met je wil trouwen. Maar je wilt niet weten wat voor moeilijkheden ze daar dan voor moeten trotseren.... Het viel ons overigens wel op dat in het dorpje van de laagste kaste het er veel vrolijker aan toe ging. De gids komt daar vandaan en hij besteedt een deel van wat hij verdientmet gidsen aan de ontwikkeling van het dorp. Hij leert de kinderen om niet te bedelen en stimuleert de mensen om souveniers te maken die ze dan weer verkopen. We werden vervolgens uitgenodigd bij zijn familie thuis want zijn broer was net getrouwd. We móesten de bruid komen bekijken. Onvoorstelbaar hoe gastvrij ze zijn, alle stoelen die ze hebben worden tevoorschijn gehaald en we werden getrakteerd op zoetigheden. Ontroerend!